Dit seizoen onderzoekt de collectie het idee van het archetypische witte poloshirt dat kubisme ontmoet. Dit resulteert in een collectie die bestaat uit een reeks vormstudies waarin kleding en sculpturale elementen met een toenemende mate van complexiteit interacteren. De ontwerpen vervagen de grenzen tussen kledingstuk en sculptuur en stellen de relatie tussen drager en kleding ter discussie, waarbij ze soms het lichaam overnemen en het gezicht van de drager verdoezelen. De sculptuur is gehumaniseerd en de drager gebeeldhouwd: zo wordt de performance van sculpturen samengesteld.

Het poloshirt, met zijn strikte schema van korte mouwen, knoopsluiting en open kraag, wordt naast een selectie surrealistische kubistische portretten geplaatst, zelf vaak burleske assemblages van organische fragmenten. Expressieve configuraties van ogen, neuzen en lippen, bedacht vanuit verschillende perspectieven, komen uit de kledingstukken tevoorschijn en paraderen door het Palais de Tokyo naar een kooruitvoering van Radioheads 'Creep'.

Terwijl de grafische en geometrische volumes van de collectie doen denken aan de hand van een beeldhouwer die een driedimensionaal materiaal bewerkt, zijn alle kledingstukken vakkundig uitgevoerd in stof: een ongerepte witte technische piqué met een vergrote oogjesstructuur. Schijnbaar onafgewerkte zomen, primitieve volumes en niet-passende delen genereren een spontane, in elkaar geflanste look. Het effect van snelle improvisatie is echter misleidend: elke schijnbaar willekeurige snede, vlek of chip is minutieus met de hand afgewerkt.